Bilmediğimi Bekliyorum Ben senin sandığın gibi sinirli, agresif bir insan değilim. Ama sen de benim düşündüğüm gibi kusursuz değilsin. Tıpkı benim gibi. Eksiğiyle, fazlasıyla, yamuk yumuk. Ben bu gerçekle uyanıyorum her sabah. Ve her sabah… seni özleyerek. Yani kahvaltıdan önce açlığım sen oluyorsun, Kahveden önce kafeinim hasretin. Bekliyorum. Hem de öyle gizli saklı değil, beklediğim suratımda billboard gibi asılı duruyor. Sorana cevap vermeme gerek yok: “Gelmez ama bekliyorum” yazıyor gözlerimde....

ben ne güzel susarım duvar diplerinde elimi cebime koymuşum, düşünceye karşı simitçiden kalma susam var avcumda bir inat, bir boşvermişlik — hayata karşı çay soğumuş, ekmek bayat gazete okunmamış, manşet tanıdık devletin dili suskun, vatandaş uykuda kulağımda bir ezan, öbüründe rakı şarkısı ikisi de aynı geliyor artık kulağa tanrıya karşı, içkiye karşı ben yürürüm, kaldırımlar bilir beni, bilmezmiş gibi yapan devlet memurları “gelme bir daha” diyen mektuplar sakat sandalye bacağı gibi yamuk saatler zamanın çarpıklığına karşı...

Biblical Limewire, Ares, Napster’dan indirilen; hatta dümdüz radyodan kasete çekilen parçaları kanlı canlı dinlemek, dünyanın en güzel duygusu. Tüm imkânsızlıklar içinde dünya ile bağ kurabilmek, sanırım bu hayattaki en büyük başarım. Gelelim Oasis’e. Biletlerin nasıl kuyruklar oluşturduğunu, ödeme sistemlerinin nasıl çöktüğünü anlatmaya gerek yok. Bu sadece bir konser değildi; ailenin bir araya gelişiydi. Asla sıkı bir Oasis fanı olmadım ama dinlerken çok sevdiğim, çok eğlendiğim bir gruptu. Özellikle Liam’ın daly*raklığı, Noel’in efendi duruşu, Bonehead’in şiir gibi çalması… Ve daha nice sevdiğim yanları var bu grubun....

Mesafe yoktu o an sadece biz vardık, Eğildim, bir şarkı çaldı içimde — biraz karışık. Ruhum ellerine kondu ilk defa orada, Yorgun bir İstanbul gecesi, kuleler sessiz tanık. Ezanla caz karışırdı bir sokakta, adım adım yakındık. Mum ışığında kayboldu zaman, gözlerinle tutuldu an. Galata’dan bakarken Çamlıca’ya, bir dilek tuttum: Öpmekle ölmüyor insan, ama bazen yeniden doğuyor. Kokunu ezberlemeye çalışırken utangaç bir sokakta, Çırpınan kalbimle sıyrıldım kendimden, Ellerim ilk kez ait olduğu yeri buldu....

I Çok kez uyandım yeryüzünün ilk sabahına Ve çok kez gömüldüm kendi içimin karanlığına. Avuçlarımda kırık aynalar gibi hayat — Her bir parça, bir başka ben. Şimdi yeniden çıkıyorum yola, Kendime son bir cümle gibi hazırlanarak. II Ben ne göğe mektup yazdım Ne de altın tahtlarda oturanlara. Bir yıldız bile dilemediğim oldu Bir ekmeği bölüştüm, Ve yoksulluğu, bir kardeş gibi, Dizimin dibine oturttum. III Ben ölümü; Ne kutsal kitaplarda aradım, Ne de filozofların masalarında....

Ne Olmuş Bugün de Geldiysek? Bugün yine kendime kahve yaptım. Usulüne göre değil, keyfine göre. Hayatı filtre kahve gibi demliyorsun: Biraz acı, Biraz sabır, Ve sonunda yine sen içiyorsun tüm tortusunu. İnsan dokuz bölümde değişir mi bilmem ama, Ben artık eskisi kadar hızlı cevap vermiyorum mesajlara. Cevaplar bekler. Olgunlaşır. Sonra yine eksik kalır. Sadece düzgün bir kaldırım arıyorum yürümek için. Ama yine de yürümeye devam ediyorum. Bazı yollar seni yorsa da,...

İçimde Hâlâ Seksek Çizen Biri Var Bazı sabahlar aynaya bakıyorum, Saçlarım dağınık hür general, Suratım asık değil de sarkık, Ama gözümdeki o inat — Beş yaşından kalma. İnsan büyüyor, evet. Boy uzuyor, sorumluluklar çoğalıyor, Ama o içindeki çocuk hâlâ duşta su ile oynamayı seviyor. Bir oyuncağa uzun uzun baktım. Ona değil aslında, onu isteyen eski halime. Kendi kendime dedim: “Bak işte, alabilecek yaşa geldin, ama oynamayacak halin kalmadı.” İçimde hâlâ seksek çizen biri var....

Koşuyorum Ama Durduğum Yerdeyim Koşuyorum. Sabah işe, öğlen bir kahveye, akşam hayata yetişmeye… Ama kendime varamıyorum. Yolda yürürken, Bir kadının kulağındaki şarkı dikkatimi çekti. Kulaklığımdan o an farklı bir şey çalıyordu. Ama içimden aynı melodi geçti: “Ne tesadüf?” Kaçan hep bir adım önde, Kovalayan hep biraz yorgun. Ben bazen senden kaçtım, Ama sen hiç kovalamadın. Bu da şehrin başka bir gerçeği: Kalabalıkta kaybolmak kolay, Ama biri seni arasın diye kaybolmak…...

Geceye karışan bir yol, sanki dünya susmuş da sadece lastiklerin asfaltta bıraktığı fısıltı konuşuyordu. Arka fonda cızırtılı bir radyo, yarım yamalak çalan bir Radiohead şarkısı – belki No Surprises, belki başka bir şey, kim hatırlayabilir ki? Camda biriken damlalar, sileceklerin tembel dansına yenik düşüyordu. Yol çizgileri yeni boyanmış, beyazı öyle keskin ki, gözlerin kayboluyor o ritmik yanıp sönüşte. Bir an, her şey net: direksiyondaki ellerin, deri koltuğun soğukluğu, uzak bir benzin istasyonunun neon ışığı....

Ben bir ilişkiye inandırıldım. Bir geleceğe… Ortak bir hayale. Beraber yürüyeceğimizi sandım— Aynı yöne bakan iki insan gibi. Ve sonra bir sabah, ya da bir an, anılarım elimden alındı. Beni ortada bıraktı sessizlik. Ne bir açıklama, ne de net bir son. Sadece eksik cümleler ve boşluklar. O günden sonra hiçbir şey net değildi artık. Önce uyku terk etti beni. Sonra düzenim dağıldı, zaman, akmayı unuttu. Düştüm. Ve düşmeye devam ettim. Ama bir yerde, biri ya da bir şey tuttu elimden....