Değişeceksin, vakti geldi; Direnme, zira zaman kimseye boyun eğmez. Akıp gider ırmak, taşları unutur; Ve insan, dünkü suretinde kalamaz. Dünya döner, mevsimler yorgun düşer, İnsanın yüreği, solan yaprak misali. Bırak geçmiş, rüzgârla savrulsun; Ve anılar, kekik kokulu bir lezzet olsun. Geçmişi meze niyetine sun, Ne damağı yaksın, ne gönlü sarsın; Sadece bir hatıra kalsın o günlerden, Zamanın tokadına inat, sessizce duran. Karanlık, sabrıyla saracak seni, Sessizliğiyle içini ürpertecek belki. Ama güneş, sabahı getirecek yine;...

Bir kar tanesi düştü alnıma, Ömrü kadar kısa bir serinlik, Bir anlığına ferahlık, Sonra eriyip kaybolan. Şehir, beyaza bulanmış, Ama sen bilirsin, Bütün o beyazlığın içinde Ne kadar siyah olduğunu gecenin. Bir çay söyledim, içi dumanlı, Karşısına oturttum kendimi, Baktım, Sokak lambaları üşüyor, Kaldırımlar titriyor, Biriken sessizlik dizlerime kadar. Kar yağıyor, ağır ağır, Herkes eve çekilmiş, Sanki dünya susmuş gibi. Ama içimde fırtına, Ama içimde eksik bir ses. Kimdi giden?...

Saçım uzundur benim, Sakalım geç çıktı, geç kaldı dünyaya. Kirli, yamalı bir sabrın izinde büyüdü; Belki de bu yüzden kimse sevmedi beni, Ya da ben, sevilmeyi istemedim hiç. Yüzümde senelerin ağır izi var, Mezara kadar taşıyacak yaralarım. Biri görünür, biri gizli — Kanadıkça rahatlatan, kabuk tutmayan cinsinden. Yanık ellerim var, ateşi ezberlediğim, Gülümsememi saklayan kırık dişlerim, Ve susmayı öğrenen bir çocukluğum var. Geçmişim yaramazdı, ben susturdum. Aynada gördüğümle uyuşmayan bir ben,...

Gecenin koynunda bir kadeh şarap, Dudaklarımda adının buruk tadı. Yalnızlığın ortasında, Sensizliğin ince sızısı işler ruhuma. Her yudumda hatıran canlanır, Gözlerinin derinliğinde kaybolurum. Ellerinin sıcaklığını arar ellerim, Tenimde gezinir hayalin usulca. Saatler geçer, zaman erir, Ama özlemin dinmez içimde. Kadehler boşalır, geceler tükenir, Senin yokluğun hep aynı yerde. Şarabın kızılında ararım seni, Her damlasında biraz daha derin. Belki bir gün döner gelirsin diye, Beklerim seni, kadehimdeki son yudumla.

Sabahın ilk ışıkları, Issız sokaklarda solgun bir umut gibi, Bir isim fısıldar rüzgâr, Sensizliğin ağır adımlarında kaybolmuş. Gözlerim, şehrin kırık aynalarında Arar seni, her köşe başında, Yitik bir düş gibi, Kalbimin daracık sokaklarında. Beklemek; Her nefeste biraz daha yitik, Bir şiir misali, Hüzünle örülmüş ama yine de özgür. Ben; Yalnızlığın ötesinde, Sensizliğin izinde, Her sabah yeni bir umutla doğarım.

Masallar anlatır gibi esiyor rüzgâr, Ellerimde solmuş bir bahar dalı. Rüzgâra bırakılmış bir fısıltı senin adın, Yüreğimde yankılanır, susmaz. Eskimez hiçbir anı, zaman geçse de, Maviye çizilmiş bir özlem gibi. Gün batarken uzar gölgeler, Özlemek, sessizce düşen bir yaprak. Kalbimde saklı bir su gibi, Çılgın ırmaklar gibi çağlar ismin, Eskisi gibi değil ama hep aynı yerde.

Mevsimlerin dansı gibi duyguların değişimi, Etrafı sarar baharın yumuşak dokunuşu. Ruhunda saklı, anılar gizemli bir hazine, Yıldızlar kadar ışıldar, gülüşün aydınlığı. Esinti gibi hafif, ruhunun derin sırları. Meydan okur zaman, her anın değeriyle. Günlerimin eriyip gittiği yaşlarımda Özgürlüğü simgeleyen yıldızlar arasında Kalpte iz bırakan bir gülüş gibi, Çünkü sen eşsizlikle parlayan, Ellerim uzanır sana, ruhumda hep bir hüzün.

Bir akşamüstü, kentin solgun ışıkları altında Yalnızlığın sesi yankılanır duvarlarda. Beklemek, diyorum, ne garip bir eylem, Zamanın durduğu, anıların çoğaldığı. Bir kahve fincanında soğuyan umutlar, Pencerede asılı kalan bakışlar. Gelmeyen bir otobüsün ardında bıraktığı Tozlu yollarda kaybolan ayak izleri. Özlemek, diyorum, ne derin bir sızı, Göz kapaklarının ardında saklı bir yüz. Sesini duymadığın şarkıların melodisi, Ellerinin değmediği kitapların sayfaları. Ve beklemek, yeniden, Her günün sabahında tazelenen bir umutla. Belki bir gün, diyorum,...

Yolun yarısına gelmeden yazmak istedim bunu. Bu bir nevi yarı yola gelmeden şiyarımı kaleme alma girişimim. Geçmişte daha çok yazıyordum ama o efor kalmadı. Geçmişte gençtik sonuçta ama artık o kadar genç hissetmiyorum. Çok boktanmış bu büyümek. Her neyse asıl konumuza dönelim. En son mutlu olduğumu hissettiğim güne istinaden. Bir daha hiç huzurlu uyuyamayacağımı düşündüğüm anlarda boş durmaktansa yazayım en iyisi dedim. En sevdiğim alıntı ile başlamak istiyorum; “Önce kelime vardı” diye başlıyor Yohanna’ya göre İncil....