Soft Reset
En saf duygularımdı,
sana karşı olanlar.
Aklıma düştüğün anlarda
yerli yersiz bir telaş kaplıyor içimi.
Etrafıma bakıyorum:
bir pencere arıyorum,
dışarıyı gören, gökyüzünü gören,
belki içimdeki daralmaya biraz oksijen veren.
Sonra kendi kendime fısıldıyorum:
“Acaba ne yapıyordur şu an?”
Keyfi yerindedir herhalde…
Hatta, umduğunu bulmuştur kesin.
Ve o anda nefes almak zorlaşıyor.
Belli belirsiz bir “of” çıkıyor dudaklarımdan,
öyle kocaman değil,
küçük bir sıfırlama gibi.
Bir çeşit soft reset.
Biraz silkelenme, biraz toparlanma,
ve tekrar dikkatimi hayata yönlendirme.
Ama o ara bellekte hep sen çalışıyorsun.
Arka planda kapanmayan bir uygulama gibi.