Geceye Kadar Açık Bir Şehir Arıyorum
Ayaklarım beni yine aynı sokağa götürdü.
Bir tarafı ekmek kokuyor,
Diğer tarafı hatıra.
Şurada yürümüştük,
Şurada telefonda konuşmuştuk,
Şimdi gönlüm sıyrılıyor her geçişimde
Duvardaki grafitiler bile benden yaşlı,
Bir tanesi hâlâ aynı şeyi yazıyor:
“Seni seviyorum Gülten.”
Gülten kim bilmiyorum,
Ama sevmişler,
Yüz kat boya geçse üstünden silinmiyor.
Kaldırımlarda yürüyen gölgemi izliyorum.
Benden önde gidiyor.
Ben hâlâ kendime yetişememişim.
Bir şehir düşün:
Her sokağında eski bir cümle bırakmışsın.
“Burada ilk kez elini tuttum.”
“Burada sessizce ağladım.”
“Burada dönüp son kez baktın.”
Ve sonra gitmişsin.
Ama şehir kalmış.
Şehirler gitmez.
İnsan gider,
Ama yürüdüğü kaldırım unutmaz onu.
Ben bu akşam bir şehir arıyorum.
Geceye kadar açık.
Dert dinliyor, şiir yazdırıyor,
Üçüncü bardaktan sonra içini açtırıyor.
Bir şehir arıyorum:
Sokağı uzun,
Sabrı sonsuz,
Ve en çok da
Benim kadar yorgun.
Yani aslında…
Seni arıyorum.
Ama söylemesi ayıp.