Bir Daha Bu Kadar Sevinme
İnsan bazen kendi kendine fazla nazik oluyor.
Aynada saçımı toplarken,
gözlerime bakıp sustum.
Çünkü ne söylesem içimdeki ben
“Yemezler” diyecek gibiydi.
Şu sıralar kendime çok mektup yazıyorum,
Ama posta kutusunu açan hep sen oluyorsun.
Oysa adres belli,
Benim kalbim.
Ama teslimat hep sana.
Dün gece yıldız kaydı,
bir dilek tuttum:
“Artık onunla ilgili bir şey hissetmeyeyim.”
O an içimden bir ses geldi:
“Hadi oradan.”
İnsan en çok kendini kandırıyor.
Mutluymuş gibi,
geçmiş geçmişte kalmış gibi,
hatta seni unuturum sanmış gibi.
Unuturum sanmıştım.
Bazı yüzler,
düşmeyen maskeler gibidir:
Görmezden gelirsin ama hep ordadır.
Ve içimden geçen son cümle:
“Bir daha bu kadar sevinme.”
Çünkü fazla sevinmek,
sonra fazla susmak oluyor.