Mesafe yoktu o an sadece biz vardık,
Eğildim, bir şarkı çaldı içimde — biraz karışık.
Ruhum ellerine kondu ilk defa orada,
Yorgun bir İstanbul gecesi, kuleler sessiz tanık.
Ezanla caz karışırdı bir sokakta, adım adım yakındık.
Mum ışığında kayboldu zaman, gözlerinle tutuldu an.

Galata’dan bakarken Çamlıca’ya, bir dilek tuttum:
Öpmekle ölmüyor insan, ama bazen yeniden doğuyor.
Kokunu ezberlemeye çalışırken utangaç bir sokakta,
Çırpınan kalbimle sıyrıldım kendimden,
Ellerim ilk kez ait olduğu yeri buldu.