Sabahın ilk ışıkları, Issız sokaklarda solgun bir umut gibi, Bir isim fısıldar rüzgâr, Sensizliğin ağır adımlarında kaybolmuş. Gözlerim, şehrin kırık aynalarında Arar seni, her köşe başında, Yitik bir düş gibi, Kalbimin daracık sokaklarında. Beklemek; Her nefeste biraz daha yitik, Bir şiir misali, Hüzünle örülmüş ama yine de özgür. Ben; Yalnızlığın ötesinde, Sensizliğin izinde, Her sabah yeni bir umutla doğarım.
Masallar anlatır gibi esiyor rüzgâr, Ellerimde solmuş bir bahar dalı. Rüzgâra bırakılmış bir fısıltı senin adın, Yüreğimde yankılanır, susmaz. Eskimez hiçbir anı, zaman geçse de, Maviye çizilmiş bir özlem gibi. Gün batarken uzar gölgeler, Özlemek, sessizce düşen bir yaprak. Kalbimde saklı bir su gibi, Çılgın ırmaklar gibi çağlar ismin, Eskisi gibi değil ama hep aynı yerde.
Mevsimlerin dansı gibi duyguların değişimi, Etrafı sarar baharın yumuşak dokunuşu. Ruhunda saklı, anılar gizemli bir hazine, Yıldızlar kadar ışıldar, gülüşün aydınlığı. Esinti gibi hafif, ruhunun derin sırları. Meydan okur zaman, her anın değeriyle. Günlerimin eriyip gittiği yaşlarımda Özgürlüğü simgeleyen yıldızlar arasında Kalpte iz bırakan bir gülüş gibi, Çünkü sen eşsizlikle parlayan, Ellerim uzanır sana, ruhumda hep bir hüzün.
Bir akşamüstü, kentin solgun ışıkları altında Yalnızlığın sesi yankılanır duvarlarda. Beklemek, diyorum, ne garip bir eylem, Zamanın durduğu, anıların çoğaldığı. Bir kahve fincanında soğuyan umutlar, Pencerede asılı kalan bakışlar. Gelmeyen bir otobüsün ardında bıraktığı Tozlu yollarda kaybolan ayak izleri. Özlemek, diyorum, ne derin bir sızı, Göz kapaklarının ardında saklı bir yüz. Sesini duymadığın şarkıların melodisi, Ellerinin değmediği kitapların sayfaları. Ve beklemek, yeniden, Her günün sabahında tazelenen bir umutla. Belki bir gün, diyorum,...