Bir Daha Bu Kadar Sevinme İnsan bazen kendi kendine fazla nazik oluyor. Aynada saçımı toplarken, gözlerime bakıp sustum. Çünkü ne söylesem içimdeki ben “Yemezler” diyecek gibiydi. Şu sıralar kendime çok mektup yazıyorum, Ama posta kutusunu açan hep sen oluyorsun. Oysa adres belli, Benim kalbim. Ama teslimat hep sana. Dün gece yıldız kaydı, bir dilek tuttum: “Artık onunla ilgili bir şey hissetmeyeyim.” O an içimden bir ses geldi: “Hadi oradan.”...

Postaya Verilmeyecek Bir Mektup Sevgili sen, Yani hâlâ bazen “acaba?” dediğim kişi, Bu mektubu yazıyorum ama — Merak etme, Yollamayacağım. Zaten sen de hep öyleydin: Okunması gereken bir cümleydin, Ama hiçbir zaman yüksek sesle okunmadın. Bugün seni düşündüm, Ama bu sefer eski şarkıları açmadım. Sadece pencereyi araladım, Bir rüzgar girdi içeri, Ve sen gibi koktu. Ben sana ulaşamadım ki hiçbir zaman. Sen hep Bir durak sonraydın, Bir adım uzaktaydın,...

Geceye Kadar Açık Bir Şehir Arıyorum Ayaklarım beni yine aynı sokağa götürdü. Bir tarafı ekmek kokuyor, Diğer tarafı hatıra. Şurada yürümüştük, Şurada telefonda konuşmuştuk, Şimdi gönlüm sıyrılıyor her geçişimde Duvardaki grafitiler bile benden yaşlı, Bir tanesi hâlâ aynı şeyi yazıyor: “Seni seviyorum Gülten.” Gülten kim bilmiyorum, Ama sevmişler, Yüz kat boya geçse üstünden silinmiyor. Kaldırımlarda yürüyen gölgemi izliyorum. Benden önde gidiyor. Ben hâlâ kendime yetişememişim. Bir şehir düşün: Her sokağında eski bir cümle bırakmışsın....

Kendimle Konuşurken Yakalandım Aynadaki adamla anlaşıyoruz artık, Eskiden öyle değildi, Bir sabah aynada kendime “günaydın” dedim. Cevap vermedi. Göz kırptı sadece. Hani böyle, Yıllar önce arayıp da ulaşamadığın bir dostu Tesadüfen sokakta görünce Yapıştıramazsın ya kelimeyi, Aynı o mahcubiyet. Dedim ki: “Ne ara bu kadar sus pus oldun?” Yüzümü buruşturdu. Şikâyetim ona değilmiş gibi… Sustum. Oturduk karşılıklı — Ben ve benim dünden kalan hâlim. Ben anlatmaya başladım, O dinledi....

Kayıp Eşyalar Kutusunda Kendime Rastladım Çok uzak bir yaz öncesiydi, Bir temizlik furyası başlatmıştım evde. Temizlik dediysem… Süpürgeyle değil, Geçmişle savaşıyorum! Bir kutu buldum, Üzerinde “lazım olur” yazıyor — Sanki gelecekten mektup! Açtım kutuyu: Bir düğme! Sahibini hatırlamıyorum ama… İlik ilik içime dokunuyor. Bir kırık kalem ucu, Ucunda çocukluğumdan kırıntılar — Hayret! O zaman da bu kadar içli mi yazıyordum ben? Yoksa sadece silgiyi eksik mi kullanmışım? Bir bilet çıktı,...

Doğduğum Gün Beni Kimse Aramadı Doğduğum gün evde sessizlik varmış. Ne davul çalınmış, Ne de komşular balkondan sarkmış. Zaten kışmış… Ve bizim apartmanın anteni o gün kar yağınca tamamen çekmemiş. Annem “geldi bu da dünya telaşına” demiş, Babam herkesten daha rahatmış adı gelmiş dünyaya, Kadın doğum katında herkes aynı çorbayı içiyormuş: Merak, azıcık endişe ve bolca yorgunluk. Ben doğarken ağlamışım. Herkes gibi. Ama hemşire “bu çocuk başka ağlıyor” demiş....

Mazide kaldı gülüşün, şimdi sessizliğin hükmü var, Ey aşk, hangi aynada unuttuk kendimizi? Ruhumda açan çiçekler soldu birer birer, Yıkıntılar içinde arıyorum seni — Ellerin yok artık, gözlerin uzak… Mum ışığı gibi titriyor hatıran gecede. Gözyaşlarımda yankılanır adın, Öyle ince bir sızı ki, kalbimin en kıyısında, Kırık bir keman sesi gibi yankısız, Çaresizliğin eşiğinde suskun bir dua gibisin, Ebeliğin kucağında bekleyen bir veda…

(Kapanış) Sandalyeyi geri çekiyorum, altımdan değil, altına sakladığım korkuların üstünden. Yavaşça… Ayakta durmayı öğrenmiş biri gibi. Titreyen bacaklarım var hâlâ, ama bu kez titrediğimi gizlemiyorum. Kapıyı açık bırakıyorum. Gelen olmazsa da mesele değil artık. Ben artık giden değilim. Kalan da değil. Olduğu yerde duran biriyim sadece. Ve bu hiç fena değil. Kalbimin üstünü örtmüyorum bu kez, görünsün istiyorum. Üzerinde yürünmüş gibi belki, ama hâlâ ritmi var. Ve ritim, darbe almadan öğrenilmiyor zaten....

(Son Duruşma) Bugün son duruşma. Dosya kalın, sayfa çok, ama sesim dingin. Çünkü artık çığlık atmadan da anlatabiliyorum: Ben sevdim. Kırıldım. Aldandım. Aldatıldım. Ve çoğu zaman sadece gözlerine değil, yokmuşum gibi davranmana üzüldüm. Seni özledim. Bunu itiraf etmek kolay değil, Çünkü kimse artık kimseyi özlemiyor gibi davranıyor. Ama ben… Gece uykusuzluklarının bir kısmını sen tuttun içimde. O yüzden bu da bir itiraf değil, bir teslimiyet. Kavgalarda susmam gereken yerde bağırdım....

Sevgi yoksunluğunun 7. yılındayız. İnsan hayatında 7 yıl çok uzun bir süre. Mesela 7 yaşında ilkokula başlamıştım. 7 yaşını net hatırlarım, hatta sünnet bile olmamıştım. Annemisiz 7 yıl geçmiş. 7 yılda her şey değişir. Hayat değişir. Biz de değiştik, istemeden. Ama tek değişmeyen şey “az önce buradaydı” hissi. Yine de hep orada bir yerde, biraz önce oturduğu koltukta, camdan dışarıyı izliyormuş gibi. O kadar net bir hissiyat ki bu, bazen sesini duyuyorum....