Bir akşamüstü, kentin solgun ışıkları altında Yalnızlığın sesi yankılanır duvarlarda. Beklemek, diyorum, ne garip bir eylem, Zamanın durduğu, anıların çoğaldığı. Bir kahve fincanında soğuyan umutlar, Pencerede asılı kalan bakışlar. Gelmeyen bir otobüsün ardında bıraktığı Tozlu yollarda kaybolan ayak izleri. Özlemek, diyorum, ne derin bir sızı, Göz kapaklarının ardında saklı bir yüz. Sesini duymadığın şarkıların melodisi, Ellerinin değmediği kitapların sayfaları. Ve beklemek, yeniden, Her günün sabahında tazelenen bir umutla. Belki bir gün, diyorum,...

Yolun yarısına gelmeden yazmak istedim bunu. Bu bir nevi yarı yola gelmeden şiyarımı kaleme alma girişimim. Geçmişte daha çok yazıyordum ama o efor kalmadı. Geçmişte gençtik sonuçta ama artık o kadar genç hissetmiyorum. Çok boktanmış bu büyümek. Her neyse asıl konumuza dönelim. En son mutlu olduğumu hissettiğim güne istinaden. Bir daha hiç huzurlu uyuyamayacağımı düşündüğüm anlarda boş durmaktansa yazayım en iyisi dedim. En sevdiğim alıntı ile başlamak istiyorum; “Önce kelime vardı” diye başlıyor Yohanna’ya göre İncil....