Ne Olmuş Bugün de Geldiysek? Bugün yine kendime kahve yaptım. Usulüne göre değil, keyfine göre. Hayatı filtre kahve gibi demliyorsun: Biraz acı, Biraz sabır, Ve sonunda yine sen içiyorsun tüm tortusunu. İnsan dokuz bölümde değişir mi bilmem ama, Ben artık eskisi kadar hızlı cevap vermiyorum mesajlara. Cevaplar bekler. Olgunlaşır. Sonra yine eksik kalır. Sadece düzgün bir kaldırım arıyorum yürümek için. Ama yine de yürümeye devam ediyorum. Bazı yollar seni yorsa da,...
İçimde Hâlâ Seksek Çizen Biri Var Bazı sabahlar aynaya bakıyorum, Saçlarım dağınık hür general, Suratım asık değil de sarkık, Ama gözümdeki o inat — Beş yaşından kalma. İnsan büyüyor, evet. Boy uzuyor, sorumluluklar çoğalıyor, Ama o içindeki çocuk hâlâ duşta su ile oynamayı seviyor. Bir oyuncağa uzun uzun baktım. Ona değil aslında, onu isteyen eski halime. Kendi kendime dedim: “Bak işte, alabilecek yaşa geldin, ama oynamayacak halin kalmadı.” İçimde hâlâ seksek çizen biri var....
Koşuyorum Ama Durduğum Yerdeyim Koşuyorum. Sabah işe, öğlen bir kahveye, akşam hayata yetişmeye… Ama kendime varamıyorum. Yolda yürürken, Bir kadının kulağındaki şarkı dikkatimi çekti. Kulaklığımdan o an farklı bir şey çalıyordu. Ama içimden aynı melodi geçti: “Ne tesadüf?” Kaçan hep bir adım önde, Kovalayan hep biraz yorgun. Ben bazen senden kaçtım, Ama sen hiç kovalamadın. Bu da şehrin başka bir gerçeği: Kalabalıkta kaybolmak kolay, Ama biri seni arasın diye kaybolmak…...
Bir kaç nottan türeyen şiir O vakit ki zihin sisle sarılmış, Ne düş ne hakikat ayrılır gözden. Bir gül ki kokusu geçmişe varılmış, Solmuş mudur, yoksa hiç açmamış ezelden? Tilki misali dönen bir düşünce, Bir kez döndü mü, saf suyu da bulandırır; Ve akıl, neyin izini sürse gece, Kalp, yalandan bir yıldızla kandırır. Hatıralar mı dost, yoksa hain mi? Yoksa sadece bir sahne mi onlar? Ben mi oynarım başkasının dramını,...
Bir Daha Bu Kadar Sevinme İnsan bazen kendi kendine fazla nazik oluyor. Aynada saçımı toplarken, gözlerime bakıp sustum. Çünkü ne söylesem içimdeki ben “Yemezler” diyecek gibiydi. Şu sıralar kendime çok mektup yazıyorum, Ama posta kutusunu açan hep sen oluyorsun. Oysa adres belli, Benim kalbim. Ama teslimat hep sana. Dün gece yıldız kaydı, bir dilek tuttum: “Artık onunla ilgili bir şey hissetmeyeyim.” O an içimden bir ses geldi: “Hadi oradan.”...
Postaya Verilmeyecek Bir Mektup Sevgili sen, Yani hâlâ bazen “acaba?” dediğim kişi, Bu mektubu yazıyorum ama — Merak etme, Yollamayacağım. Zaten sen de hep öyleydin: Okunması gereken bir cümleydin, Ama hiçbir zaman yüksek sesle okunmadın. Bugün seni düşündüm, Ama bu sefer eski şarkıları açmadım. Sadece pencereyi araladım, Bir rüzgar girdi içeri, Ve sen gibi koktu. Ben sana ulaşamadım ki hiçbir zaman. Sen hep Bir durak sonraydın, Bir adım uzaktaydın,...
Geceye Kadar Açık Bir Şehir Arıyorum Ayaklarım beni yine aynı sokağa götürdü. Bir tarafı ekmek kokuyor, Diğer tarafı hatıra. Şurada yürümüştük, Şurada telefonda konuşmuştuk, Şimdi gönlüm sıyrılıyor her geçişimde Duvardaki grafitiler bile benden yaşlı, Bir tanesi hâlâ aynı şeyi yazıyor: “Seni seviyorum Gülten.” Gülten kim bilmiyorum, Ama sevmişler, Yüz kat boya geçse üstünden silinmiyor. Kaldırımlarda yürüyen gölgemi izliyorum. Benden önde gidiyor. Ben hâlâ kendime yetişememişim. Bir şehir düşün: Her sokağında eski bir cümle bırakmışsın....
Kendimle Konuşurken Yakalandım Aynadaki adamla anlaşıyoruz artık, Eskiden öyle değildi, Bir sabah aynada kendime “günaydın” dedim. Cevap vermedi. Göz kırptı sadece. Hani böyle, Yıllar önce arayıp da ulaşamadığın bir dostu Tesadüfen sokakta görünce Yapıştıramazsın ya kelimeyi, Aynı o mahcubiyet. Dedim ki: “Ne ara bu kadar sus pus oldun?” Yüzümü buruşturdu. Şikâyetim ona değilmiş gibi… Sustum. Oturduk karşılıklı — Ben ve benim dünden kalan hâlim. Ben anlatmaya başladım, O dinledi....
Kayıp Eşyalar Kutusunda Kendime Rastladım Çok uzak bir yaz öncesiydi, Bir temizlik furyası başlatmıştım evde. Temizlik dediysem… Süpürgeyle değil, Geçmişle savaşıyorum! Bir kutu buldum, Üzerinde “lazım olur” yazıyor — Sanki gelecekten mektup! Açtım kutuyu: Bir düğme! Sahibini hatırlamıyorum ama… İlik ilik içime dokunuyor. Bir kırık kalem ucu, Ucunda çocukluğumdan kırıntılar — Hayret! O zaman da bu kadar içli mi yazıyordum ben? Yoksa sadece silgiyi eksik mi kullanmışım? Bir bilet çıktı,...
Doğduğum Gün Beni Kimse Aramadı Doğduğum gün evde sessizlik varmış. Ne davul çalınmış, Ne de komşular balkondan sarkmış. Zaten kışmış… Ve bizim apartmanın anteni o gün kar yağınca tamamen çekmemiş. Annem “geldi bu da dünya telaşına” demiş, Babam herkesten daha rahatmış adı gelmiş dünyaya, Kadın doğum katında herkes aynı çorbayı içiyormuş: Merak, azıcık endişe ve bolca yorgunluk. Ben doğarken ağlamışım. Herkes gibi. Ama hemşire “bu çocuk başka ağlıyor” demiş....